The Antonoglou and the 56 teeth of Doom…

Πειράματα με Ανθρώπους και Τέρατα - Part 2

«视频图像将成严惩 工资国防 56 Χ 11 日上线…»
( μετάφρ. ) «Οτιδήποτε λιγότερο από 56 Χ 11 είναι Gay πάτημα…»
-Παλαιό κινέζικο ρητό, της εποχής των Han, 4.200 π.Χ. περίπου.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ! Το κείμενο που ακολουθεί είναι ακατάλληλο για αθλητές / θνητούς, που επιθυμούν να διατηρήσουν αρτιμελές το σώμα τους και να λειτουργούν σε φυσιολογικές cadence από 80rpm και άνω στο ποδήλατο. Η προσπάθεια μίμησης / εφαρμογής / δοκιμασίας των παρακάτω γραναζωμάτων – προπονήσεων θα επιφέρει εξαύλωση διαφόρων μελών του ανθρωπίνου σώματος όπως γόνατα, χόνδρους, τένοντες, χιαστούς, μέση κλπ.

Ένα πρωινό στην Αγγλία

Ο κύριος John μπήκε αργά και νωχελικά στο γραφείο του, στην άκρη της πόλης του Portsmouth στο παγωμένο Ηampshire της γηραιάς Αλβιώνας… Το καλοκαίρι είχε σχεδόν τελειώσει αλλά ο καιρός δεν έλεγε να ζεστάνει, κάνοντας ακόμη πιο αβάσταχτο το μαρτύριο του μεσήλικα διευθυντή του Wiggle, ενός από τα μεγαλύτερα ποδηλατικά online shops της Ευρώπης. Η γραμματέας του, η Routh, μπήκε δειλά - δειλά στο υγρό δωμάτιο, και με το βλέμμα σκυθρωπό τον ρώτησε…

Ruth : “Good morning Sir… Do we have news from Shimano about the request of the Greek ?...”

John : “Not yet… And the whole situation is totally out of control… The fucking lunatic send to me five emails per day about his bloody crankset… I have come in contact with all online shops all over Europe… They seem to have the same problem. He keeps braking the balls of all about his damn disk…”

Η Routh αναστέναξε με απόγνωση, χαζεύοντας το monitor του John, με μία ύστατη ελπίδα μήπως και το online σύστημα του site έχει λάβει κάποια ενημέρωση σχετικά με το αντικείμενο του πόθου που περίμεναν εδώ και αμέτρητες εβδομάδες…

Ο Διευθυντής άναψε ένα πούρο και σωριάστηκε αποκαμωμένος στον δερμάτινο καναπέ του γραφείου με μαύρα μάτια…

John : “And the worst of all is, that he managed of somehow to find even my secret mobile phone number… I don't know how the hell this bastard made it… He phoned me at 3 a.m to ask about his 56 teeth !!! Can you bloody imagine this ? What on earth have I made to deserve this ?...”

Η Routh πάντα με τα μάτια κάτω, στραβοκατάπιε… Για μήνες τώρα, ζούσανε μία κόλαση και τίποτα δεν έλεγε να αλλάξει το σκηνικό…

Την νεκρική σιγή του γραφείου έσπασε η φωνή του Jonathan, του νεαρού υπάλληλου στο online σύστημα παραγγελιών του Wiggle.

Jonathan : “Sir !!! You wont believe it !!! IT CAME ! Just before ten minutes sir ! It is here ! Only one piece, from Japan, the one and only in all Europe ! We are saved !”

John : “Are you fucking kidding me ?! We really have it ?! We will get rid of Antonoglou ? We DO HAVE his 56 teeth crankset ?! Is it in 180mm crank arm ? The exact item as he ordered it ?!”

Jonathan : “Yes sir ! I also didn't believe it but the boys downstairs just confirmed it!”

John : “Good Lord, thank you Jesus, holy mother of God… we are saved… Now, all we have to do is to email this freak about his equipment and…”

Τα λόγια του John διέκοψε η παγωμένη φωνή του Jonathan, που τον κάλεσαν εκτάκτως στο κινητό…

Jonathan : “Sir… you will not believe this… Mr. Antonoglou has just bought the Crankset with his credit card, just about 2 minutes, after we uploaded it on the site… They phoned me, that he was online all night long, waiting for the item…”

John : “Jesus Christ… what kind of human is he ?... When does he sleep or have some rest ?...”

Routh : “I don't think he is a human Sir…”

Το Delivery

Στις Οκτώ και τριάντα δύο πρώτα λεπτά ένα δροσερό πρωινό στην συμπρωτεύουσα της Ελλάδας, δύο μέρες αργότερα από τα δραματικά γεγονότα της προηγούμενης παραγράφου, ένα χέρι υπαλλήλου των ΕΛΤΑ, χτυπούσε το κουδούνι μίας πόρτας κάπου στην οδό Βας. Ολγας.

Ο αγουροξυπνημένος υπάλληλος, χασμουρήθηκε και άνοιξε λίγο παραπάνω τα μάτια του για να διαβάσει στο ημίφως το ταμπελάκι δίπλα στην πόρτα… “ Antonoglou Labs…” «Τι σκατά είναι αυτό ?» μουρμούρισε απορημένος… κρατώντας το καφέ χαρτοκιβώτιο με τα γράμματα του Wiggle επάνω του…

Ένας ελαφρύς ήχος από σύρσιμο στο μεταλλικό καπάκι στο «ματάκι» της πόρτας ακούστηκε… Πριν καλά – καλά καταλάβει τι έγινε ο υπάλληλος, η πόρτα άνοιξε, δύο χέρια ξερίζωσαν τον αγκώνα του άμοιρου courier boy, μαζί με το πακέτο και η πόρτα έκλεισε σφοδρά. Η πόρτα ξανά άνοιξε μετά από δύο δευτερόλεπτα για να πετάξει πίσω τον ματωμένο αγκώνα στο πάτωμα, στα πόδια του υπαλλήλου που έπεσε ψυχορραγώντας ακρωτηριασμένος στο χαλάκι της εισόδου, ξανακλείνοντας πάλι εκκωφαντικά… Ήχος από χαρτοκούτι που σχίζεται αναμεμειγμένος με υστερικές στριγκλιές ακούστηκε από πίσω, κάνοντας ακόμη πιο εφιαλτικό το όλο σκηνικό…

The Legend of Ulysses and his magnificent Bow…

Όταν ήμουν μικρός, κάπου στο Δημοτικό, θυμάμαι να διαβάζουμε στην τάξη τους μύθους και τις περιπέτειες του Οδυσσέα. Ο πιο αγαπημένος μου ήρωας, ο θαυμαστός πολυμήχανος Έλληνας του Όμηρου. Με ανοιχτά αυτιά και μάτια ρουφούσα τις ιστορίες του, τα κατορθώματα του μοναδικού αυτού ανθρώπου…

Από όλα τα θαυμαστά του, αυτό που πιο πολύ μου είχε τραβήξει την προσοχή και με εξίταρε, ήτανε το περίφημο τόξο του…

Εκεί στην Ιθάκη, στο νησί του Οδυσσέα λοιπόν, βρισκόταν σε ειδικό θρόνο το τόξο του βασιλιά του νησιού… Μόνο εκείνος μπορούσε να το δαμάσει, μόνο εκείνος μπορούσε να τοποθετήσει την χορδή στις άκρες του, μόνο εκείνος μπορούσε να το τεντώσει με το βέλος, μόνο εκείνος μπορούσε να περάσει με μία βολή το θανατηφόρο βέλος μέσα από δώδεκα διασταυρωμένα τσεκούρια στην σειρά…

Μόνο αυτός και κανείς άλλος…

Και ήτανε αυτή η συμφωνία που είχε κάνει η Πηνελόπη, όταν πλακώσανε οι μισητοί μνηστήρες από Ανατολή και Δύση, να παντρευτεί εκείνον που θα μπορούσε να δαμάσει το τόξο του Οδυσσέα, και να περάσει το βέλος όπως Εκείνος…

Πολλοί δοκίμασαν, πολλοί ίδρωσαν, πολλοί λύγισαν κάτω από το φριχτά σκληρό τόξο, αλλά κανείς δεν τα κατάφερε… Μέχρι που γύρισε πίσω στο νησί του, και τους τρύπησε όλους, έναν – έναν, με το φριχτό τόξο…

Η ιδέα του να δημιουργήσω και να «εκθρέψω» ένα ιδιαίτερο ποδήλατο, με εξαιρετικά ιδιόμορφα έως εφιαλτικά χαρακτηριστικά, κάτι σαν το τρομερό τόξο του αρχαίου βασιλιά, ένα διαολεμένο τέρας που μόνο έναν αφέντη θα αναγνωρίζει και θα δέχεται επάνω του, μου είχε καρφωθεί εδώ και πολλούς μήνες στο μυαλό…

Το κόκκινο Ordu, μπορεί να είχε μοναδική ομορφιά και χάρη, αλλά στην καρδιά του, στην αρχική, εργοστασιακή δισκομανιβέλα εκεί κάτω, ζούσαν οι κλασσικοί δίσκοι με τα 53/39 δοντάκια. Ένας 53άρης που με το 11άρι πίσω γρανάζι δημιουργούσε μεν ένα αρκετά δυνατό πάτημα που όμως βρισκότανε και σε πολλά άλλα «εργαλεία» γύρω…

Η ιδέα ήτανε σατανικά απλή και η όλη απόφαση πάρθηκε με την ίδια ουράνια ψυχική γαλήνη, με την οποία και ο Νέρωνας έκαψε την Ρώμη για να δημιουργήσει Θεϊκή ποίηση με το θέαμα…

Αναζητούμε στο internet στα στοιχεία των κορυφαίων αθλητών, τι μέγεθος δισκοβραχίονα φορούσαν και τι δίσκους χρησιμοποιούσαν. Ο πιο προσφιλής μου, και πιο κοντινός στον σωματότυπo μου και στο style του πεταλαρίσματος μου, ο αγαπητός Jan Ulrich της T Mobile, πατούσε αργά και σταθερά ένα 54άρι γρανάζι, που αργότερα στο Tour De France, το έκανε 55άρι για λίγο… πενήντα πέντε δόντια, σε αργούς, βασανιστικούς ρυθμούς, με 177,5 χιλιοστά μήκους δισκοβραχίωνα…

Το σκεπτικό εξαιρετικά λιτό… Τι είναι το μεγαλύτερο που διαθέτει η Shimano αυτή την στιγμή για την νέα Dura Ace 7900 ? 56 δόντια στον μεγάλο και 44 στον «μικρό» δίσκο…

177,5 χιλιοστά ο Ulrich ?... 180 mm για μένα… Πιο μεγάλος βραχίονας δεν υπάρχει στον πλανήτη…

The 56 Teeth of Doom

Το Ordu ήτανε έτοιμο από βραδύς για την πρωινή δοκιμή…

Η χρυσή αλυσίδα της KNC ήτανε τοποθετημένη στα 56 δόντια εμπρός και στα 11 πίσω, περιμένοντας να γυρίσει τον τερατώδη δίσκο για πρώτη φορά… Η αρχική αλυσίδα της shimano, ούτε καν έφτανε να αγκαλιάσει όλο το δίσκο, οπότε και αγοράστηκε η κορυφαία ΧL με την «επίχρυση» επιφάνεια, αφού μετρήθηκαν ένα – ένα όλα της τα κομμάτια για να βεβαιωθούμε πως θα μπορεί να δίνει κίνηση από το 56 Χ 11 μέχρι και το 44 Χ 25 «μαλακό» πάτημα.

Το βράδυ το πέρασα με μελέτη σε τεχνικές και κείμενα στο internet σχετικά με αυτό που θα επακολουθούσε… Μεγάλη δύναμη, αργό cadence… Μία ιστορία που ζούσα εδώ και αρκετούς μήνες, ως εραστής και υπέρμαχος της σχολής του Ulrich ενάντια στους σπαστικούς, «δίχρονους» αναβάτες που δουλεύουνε υστερικά σε υψηλά cadence σαν μικρά μηχανάκια απέναντι σε μία κτηνώδη ντιζελοκίνητη ατμομηχανή που αρέσκεται να ξεκινάει αργά, αλλά να μην έχει σταματημό έτσι και πιάσει την ροπή της…

Το ραντεβού με τα διόδια στα Μάλγαρα, κάπου 60 χιλιόμετρα αλέ ρε τουρ από το σπίτι μου. Η διαδρομή λίγο πιο γνωστή και οικία από το εσωτερικό του σπιτιού μου, μιας και την έκανα μία με δύο φορές σε καθημερινή βάση, έχοντας μάθει και την τελευταία λακκούβα με το μικρό της όνομα όπως και την παραμικρή ιδιοτροπία / κακοτεχνία του οδοστρώματος της εθνικής οδού… Σε μία παρθενική βόλτα ενός τέτοιου τέρατος, θέλεις το περιβάλλον να είναι το δυνατόν πιο «εργαστηριακό» χωρίς αναπάντεχα και κακές εκπλήξεις…

Τρέμοντας και με δέος να ξεχειλίζει το ασανσέρ, πέρασα την είσοδο της πολυκατοικίας με τον κόκκινο δαίμονα στα χέρια… Η κίνηση στην πόλη ελάχιστη στις 8 και σαράντα πέντε λεπτά το πρωινό του Σαββάτου. Η γνωστή μουσική του Βασίλη Πολεδούρη από την ταινία «Το κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη», το επίσημο πια μουσικό θέμα με το οποίο ξεκινάνε όλες οι προπονήσεις του πορφυρού Ordu, πλημμυρίζει τα αυτιά μου, φράζοντας μία και καλή κάθε εξωτερικό ήχο, βυθίζοντας με ολοκληρωτικά σε αυτό που περιμένω μήνες… Το απόλυτα πιο βαρύ πάτημα, την μέγιστη δοκιμασία για τα πόδια / γόνατά μου…

Γεύση από Πόνο… ( και ταχύτητα)

Το να ξεκινάς από στάση με το 56 Χ 11, θυμίζει τις πρώτες πιστονιές στο παρθενικό ταξίδι του Τιτανικού, όταν τα γιγάντια έμβολα, στα έγκατα του πλοίου, άρχισαν να βυθίζονται αργά, τρομακτικά, στις θέσεις τους, μετακινώντας το μεγαλύτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα στην εποχή του… Αργά… δυνατά… με κτηνώδη ισχύ… τρίβοντας για πρώτη φορά και χαράζοντας το ατσάλινο κορμί τους… γεμίζοντας με δέος και φόβο τους μηχανικούς που κοιτούσαν εκστασιασμένοι…

Η προσπάθεια να κινηθεί το Ordu από το φανάρι με την ανωτέρα σχέση, χωρίς ορθοπεταλιά, είναι μάταια και απελπιστικά αργή οπότε αναγκαστικά το σώμα μου επιστρατεύει τα 90 κιλά μάζας και μυών για να πατήσει στο σβέρκο το κτήνος… Οι τετρακέφαλοι στον ρόλο των πιστονιών του Τιτανικού… Η αλυσίδα παντρεύεται για πρώτη φορά με τα γρανάζια και νιώθω τους τριγμούς, και ένα αόρατο χέρι να κρατάει με λύσσα και αδράνεια τον κόκκινο διάβολο από πίσω…

Οι μυς στους αγκώνες σφίγγουν και τα χέρια τραβάνε - όσο μπορούνε να τραβήξουνε την φτερούγα αεροπλάνου που παίζει το ρόλο του τιμονιού-… Οι τένοντες και οι χιαστοί γνωρίζουνε νέα επίπεδα πόνου και έντασης, και νιώθεις το τέρας να αργοκυλάει, και να αρχίζει να επιταχύνει με ακόρεστη πείνα… Για χιλιόμετρα, για ταχύτητα, για τα μέλη του σωματός σου που ενστικτωδώς γνωρίζεις πως θα πονέσουνε… και θα πονέσουνε ΠΟΛΥ…

Τα 180 mm μήκους του δισκοβραχίονα τα νιώθει κανείς από τα πρώτα 10 μέτρα… Η περιστροφή για το πόδι είναι «ατελείωτη» στο σύνολο του κύκλου της περιφέρειας και παρακαλάς να τελειώσει… Από την άλλη η ροπή που χαρίζει στο γρανάζι του κτήνους, είναι εκτός τόπου και χρόνου…

Στα πρώτα τρία χιλιόμετρα τα πόδια μου έχουνε αρχίσει να ζορίζονται στα νέα μεγέθη… Δεν ξέρω ακόμη τι με πειράζει περισσότερο… Ο τεράστιος κύκλος περιστροφής, τα 56 δόντια ή η θέση οδήγησης που σε συνδυασμό με το πιο βαρύ πάτημα γίνεται ακόμη πιο απαιτητική… Όλα είναι εις βάρος μου και κάνουνε το ταξίδι του πορφυρού Ordu ακόμη πιο επώδυνο… Αποφασίζω πως αφού θα πονέσω, τουλάχιστον να το ευχαριστηθώ… στο κάτω – κάτω, όλα είναι θέμα προσαρμογής… κάποια στιγμή τα 67 εκατοστά περιφέρειας των τετρακέφαλων θα συνηθίσουν το μαρτύριο και αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι μαρτύριο για όποιον κάνει «κολλητήρι» από πίσω…

Η πόλη μικραίνει και το τέρας βγαίνει στην εθνική οδό… Δεκαπέντε χιλιόμετρα και κάτι ψιλά πέρασαν και ο αέρας γίνεται πιο καθαρός… πιο δροσερός… Περνάω σε aero position πάνω στα aero bars…Γίνομαι ένα με το ποδήλατο… Μία σουβλερή μύτη που τρυπάει τον άνεμο… Η αίσθηση του βάρους στα πόδια με το 56 Χ 11 απίστευτη…
Σε κάποια στιγμή και ενώ είμαι ξαπλωμένος στις αερόμπαρες, χαλαρός σε αξιοπρεπή ταχύτητα, στα 35 χιλ/ώρα το βλέμμα μου πέφτει στον παλμογράφο… 124 παλμοί… (!!!) Μάλλον κάτι είναι λάθος σκέφτομαι… Άλλοι θα χρειάζονταν + 40 παλμούς και βάλε για την ταχύτητα αυτή… Επιταχύνω… Ανεβάζω στροφές, όσο μπορεί κανείς να ανεβάσει σε κάτι με αδράνεια Βροντόσαυρου…

Η ταχύτητα σκαρφαλώνει στα 40 χιλ/ώρα με τους σφυγμούς ίσα – ίσα να γλύφουνε τους 140 !!! «Ούτε ΚΑΝ έχω μπει στο αναερόβιο μου» σκέφτομαι και θέλω να τσιρίξω… Το μάτι μου τρέχει στο cadence meter… 62 στροφές !!! Τα πόδια σε slow motion παράγουνε ταχύτητα αρκετή για να λάβεις μέρος σε αγώνα χρονομέτρου… με την καρδιά να αναπαύεται σε ρυθμούς cruising… και με ψυχική ηρεμία αρκετή για να χαζεύεις τα πουλάκια σε ΑΥΤΗ την ταχύτητα… Βεβαιώνομαι πως δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος… Οι σημαίες στα εργοστάσια αριστερά – δεξιά είναι νεκρές… ΝΑΙ ότι βλέπω είναι «καθαρά νούμερα»…

Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα θαυμαστά…

Η σιαγόνα του καρχαρία με τα 56 δόντια με ότι και να συνδυαστεί δίνει «παπάδες» ! Στα μικρά γρανάζάκια των 11, 12, 13, 14 είναι το απόλυτο όπλο για χρονόμετρο σε απελπιστικά αργά cadence ΑΛΛΑ με τρομακτικό όφελος σε σφυγμούς καρδιάς και «γαλήνιο τέμπο» στις ατέλειωτες ευθείες. Φυσικά το νόμισμα με το οποίο πληρώνει κανείς αυτή την «δωρεάν» ταχύτητα και αίσθηση είναι η τρομακτική επιβάρυνση στα πόδια και ειδικά στα γόνατα. Είναι γνωστό ότι δούλευα για δύο χρόνια περίπου στα 53 Χ 12 και για λίγο μετά στο 55 Χ 11… Ακόμη και για μένα με την «προϊστορία» αυτή, το πέρασμα στο 56 Χ 11 ήτανε δυνατό χτύπημα και προκάλεσε αρκετό «δέος» στα πόδια μου ( τουλάχιστον τις πρώτες μέρες)

Μία άλλη χρήση του 56 Χ 11 ανακάλυψα πως είναι το «περπάτημα στον αέρα». Φυτευουμε σε φλάτ έδαφος, και ειδικά αν έχει ελαφρύ έως και μεσαίο κόντρα άνεμο, την τρομερή σχέση, σηκωνόμαστε ορθοπεταλιά, και απλά «περπατάμε» χωρίς ιδιαίτερο πάτημα ή τράβηγμα. Να τονίσω φυσικά ότι το κόλπο πιάνει για αναβάτη από 85 και άνω κιλά, τα οποία με την μεγάλη τους μάζα προσφέρουν αρκετή ενέργεια για να κινήσει το εργαλείο με 34 – έως και 38 χιλ/ώρα. Αν δεν σας φαίνεται ιδιαίτερα σημαντική η ταχύτητα αυτή, να πούμε πως το όλο «εγχείρημα» εφαρμόζεται και σε ελαφρες ανηφόρες (των 1 – 2 – 3% ) όπου με το αντίστοιχο καθιστό τέμπο, θα ήτανε κανείς 10 χιλ/ώρα πιο κάτω…

Αντί επίσης, για μακροχρόνιες ορθοπεταλιές, το περπάτημα στον αέρα με το 56 Χ 11 μπορεί να εφαρμοστεί και για ξεμούδιασμα, όπου από τα 31 – 32 χιλ/ώρα που κινείται κανείς στην κεφαλή του πελοτόν, απλά σηκώνεται και παρά τον αυξημένο όγκο, εκτοξεύεται άνετα μπροστά με +8 km/h…

Εκεί που το show αρχίζει και καλό είναι οποιοσδήποτε εκτός του αναβάτη του τρομερού Ordu να βρίσκεται μακριά – προς αποφυγή ψυχολογικών τραυμάτων - είναι στις κατηφόρες…
Σε οτιδήποτε με κλίση ακόμη και την ελάχιστη του 2%, το «διαστημόπλοιο» φτάνει τα 75 χιλ/ώρα σε χρόνο d.t., και πάντα με απόλυτο έλεγχο των ποδιών ( στο 56 Χ 11 ), την στιγμή που τα carbon κουρσάκια έχουνε αρχίσει να «τελειώνουνε» και τα πόδια εκεί να είναι στον «αέρα» από τα 64 χιλ/ωρα…

Μπάρμπα υπάρχει και μικρός δίσκος ?

Όσο αποθέωση είναι στις επιδόσεις και στην αίσθηση ο μεγάλος γρανάζης, άλλο τόσο έκπληξη αποτελεί το «μικρό αδερφάκι του» που φωλιάζει στα αριστερά του…

Με μέγεθος και διάμετρο άνω του 40% σε σχέση με τον συνηθισμένο των 39 δοντιών (δεν συζητάμε για την σύγκριση με τον compact των 34 !!!...) κρύβεται ΕΝΤΕΛΩΣ κάτω από τον 56άρη, και με μία πρώτη ματιά νομίζεις πως στο ποδήλατο υπάρχει μόνο μεγάλος δίσκος !

Στα 44 δόντια, έχεις κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον μεγάλο δίσκο στα ΜΤΒ, ή τουλάχιστον ίσο ( σε σχέση με τα 42 ή τα 44 δοντάκια τους ) Με την διαφορά ότι εδώ είναι ο bebe, μικρούλης δίσκος. Μικρός είναι ωστόσο μόνο στο όνομα, στην πράξη αποδεικνύεται απίστευτα χρηστικός ! Παντρεμένος με 13 δοντάκια πίσω, ( το maximum που μπορεί να συνδυαστεί χωρίς να «σταυρώνει» η αλυσίδα, σε μία κασέτα των 11-25) μπορεί να δώσει άνετα ταχύτητες των 35 – 37 χιλ/ώρα, με νορμάλ cadence στίς 82 – 88 στροφές. Μπορείς δηλαδή να βγάλεις προπόνηση ΜΟΝΟ με αυτόν, χωρίς να επιστρατεύσεις το τέρας των 56 οδόντων. Σε σχετικά γρήγορο πεταλάρισμα, στα 135 cadence, είδα άνετα ( με 44 Χ 13 ) 57,2 χιλ/ώρα, ταχύτητα αρκετή ακόμη και για σπρίντ τερματισμού.

Εκεί που το Ordu όμως θα δείξει την αδυναμία του είναι στην προφορά της λέξης α ν η φ ό ρ α.
Στο άκουσμα των τρομακτικών επτά γραμμάτων, τα γόνατα σφίγγονται και ένας κόμπος έρχεται στο στομάχι…

Τα 44 δόντια ακόμη και με το «άνετο» 25άρι γρανάζι πίσω, σε οτιδήποτε άνω των 6-7 % κλίσης, αγκομαχούν και βαραίνουν δραματικά. Είναι σαν να πεταλάρει κανείς το κλασικό 39άρι γραναζάκι με 17 δόντια πίσω… Πόση ανηφόρα μπορείς να αντέξεις με 17άρι πίσω ?... Ειδικά, αν η θέση οδήγησης είναι τέτοια με το πηγούνι σου να γλύφει τον αφαλό σου, τα πόδια διπλωμένα δύο φορές παραπάνω από την ιδιόμορφη θέση οδήγησης, το στέρνο στο 2/3 δυνατότητας πρόσληψης οξυγόνου, χωρίς μανέτες να μπορείς να τραβήξεις και να σμπρώξεις από το τιμόνι, με λάστιχα στα 200 psi, που νιώθουνε και την οδοντογλυφίδα ( και ως γνωστό στις ανηφόρες δεν υπάρχει και η πιο λεία άσφαλτος…) και με ρόδες στα 108mm προφίλ ή πίσω και 82mm η εμπρός και βάρος 1.680 γραμμάρια το ζεύγος…

Κακά τα ψέματα, οι απέραντες ευθείες και τα χρονόμετρα είναι το πεδίο δράσης του Ordu στην ιδιόμορφη αυτή σύνθεση, και εκεί δεν το αγγίζει τίποτα άλλο με δύο ρόδες, άνευ μηχανής…
Οποιοδήποτε άλλο τεραίν, πρέπει να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό και με την προϋπόθεση πως μπορείς να το τρέξεις ΑΛΛΑ με καταβολή από 40% έως και 60% παραπάνω δύναμης και κόπου, που θα χρειαζόσουν με ένα κλασικό carbon ποδήλατο δρόμου.

Για ποιούς ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ το 56 Χ 11…

Για πoιούς ΚΑΝΕΙ το 56 X 11

Επίλογος - «Στροφάρεις το εργαλείο μεγάλε ?...»

Για τους περίεργους που αναρωτιούνται αν μπορεί κανείς να «στροφάρει» ένα 56 Χ 11, να αναφέρω από τώρα ένα μεγάλο ΟΧΙ. Ακόμη και ο παγκόσμιος πρωταθλητής πίστας κ. Chris Hoy ΔΕΝ στροφάρει ένα 56 Χ 11, όταν με τον όρο «στροφάρισμα» εννοείται ένα «υγιές τεμπάκι» στις 90 cadence. Σε ΑΥΤΕΣ τις στροφές, το 56 Χ 11 δίνει περίπου 67 χιλιόμετρα ανά ώρα και είναι μία ταχύτητα που κανένα έμβιο όν επί του πλανήτη (πέραν του γνωστού Τyrannosaurus REX που εξέλειψε πριν από εξήντα εκατομμύρια έτη) δεν μπορεί να κρατήσει για πάνω από μερικά δευτερόλεπτα (μιλώντας για φλάτ τεραίν πάντα…)